Spożywanie i usiłowanie spożycia alkoholu w miejscu publicznym

Zagadnienia związane ze spożywaniem alkoholu regulowane są przez Ustawę z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wskazuje ona, m.in. kierunki przeciwdziałania alkoholizmowi, postępowania z osobami pod wpływem alkoholu, sprzedaży i spożycia alkoholu. Definiuje również czyny niedozwolone, za nieprzestrzeganie których można ponieść często surowe konsekwencje.

Spożywanie alkoholu w miejscu publicznym jest jednym z wykroczeń, którego konsekwencje w przyszłości mogą mieć zgubny wpływ na osoby to wykroczenie popełniające.

Co uznawane jest za napój alkoholowy definiuje ww. Ustawa.

Art. 46. Ust. 1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.

Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

Napojem alkoholowym jest więc piwo, wino wódka i produkty pokrewne, z wyjątkiem tych produktów, które w trakcie procesu produkcyjnego zostały alkoholu pozbawione. Konsekwencjom prawnym podlega spożycie alkoholu, a nie produktu bezalkoholowego o nazwie piwo. To, czy spożywany produkt podlega sankcjom prawnym musi być stwierdzone na miejscu.

Odrębną kwestią jest precyzyjne zdefiniowanie miejsca, w którym spożywanie alkoholu jest zabronione. Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wskazuje te miejsca w Art. 14. Są to tereny placówek edukacyjnych, zakładów pracy, miejsca masowych zgromadzeń, etc. oraz miejsca publiczne. Definicję miejsca publicznego podał w swoim orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny.

Działanie „w miejscu publicznym” musi być podjęte w przestrzeni dostępnej dla ogółu, do której nieograniczony dostęp ma bliżej nieokreślona liczba ludzi. Przykładowo, miejscem publicznym są: ulica, plac, park, sklep czy obiekt użyteczności publicznej (dworzec, urząd). Wskazuje się ponadto w literaturze, że miejscem publicznym jest również takie, do którego można wejść za okazaniem biletu czy karty wstępu − np. teatr, kino, stadion sportowy. Trybunał Konstytucyjny wskazał też, w przywołanym już wyroku o sygn. SK 70/13, że miejsce publiczne to „miejsce dostępne dla nieograniczonego kręgu podmiotów, chociażby w chwili zachowania sprawcy nikt poza nim samym tam się nie znajdował”.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 września 2015 r. (sygn. K 28/13)

W przypadku stwierdzenia spożywania alkoholu w miejscu zabronionym sprawca musi pogodzić się z karą w postaci mandatu w wysokości 100 zł. Natomiast osoba, która usiłowała spożyć alkohol zapłaci połowę tej kwoty. Usiłowaniem spożycia będzie tu stwierdzona próba wypicia alkoholu – podniesiona w kierunku ust butelka, czy puszka. Jednocześnie, przepadkowi podlegają trunki służące popełnieniu wykroczenia, nawet w przypadku kiedy nie stanowią własności osoby dopuszczającej się wykroczenia (Art. 43¹. Ust. 3).

Przejdź na stronę 2.